Wybór metody spawania zależy od składu stali nierdzewnej natomiast na jakość spoiny wpływa rodzaj wybranego topnika. Uzyskanie najlepszych rezultatów można osiągnąć dzięki wyborze odpowiedniej metody spawania uzależnionej od wielu czynników np. rodzaju przeznaczenia samego produktu. Do spawania stali nierdzewnych używa się powszechnie kilku metod.

Jedną z nich jest spawanie łukowe elektrodą metalową w osłonie gazu (ang. Gas Metal Arc Welding’s – GMAW) gdzie główna zaletą jest szybkość łączenia za sprawą użycia szpuli drutu zwykłego lub szpuli z rdzeniem topnikowym. Należy pamiętać jednak, że podstawową wadą tej metody jest duży koszt urządzenia dostarczającego drut, połączeń elektrycznych i osłony gazowej. Brak powstawania żużlu lub jego niewielkie ilości powodują, że nie ma potrzeby usuwania go pomiędzy przejściami elektrody. Szeroki zakres wydajności cieplnej oraz szybkości samego procesu uzyskuje się dzięki spawaniu drutem litym lub drutem proszkowym na trzy sposoby: spawanie kroplowe (grawitacyjne), spawanie łukiem krótkim oraz metoda natryskowa. Spośród tych trzech spawanie kroplowe jest najrzadziej wykorzystywane przy stalach nierdzewnych z kolei metoda natryskowa sprawdza się przy przekrojach cieńszych oraz przy spawaniu elementów niedopasowanych (przesuniętych) natomiast spawanie łukiem krótkim jest powszechnie używane do łączenia cienkich rurek oraz blach ze stali nierdzewnej.
We wspomnianej metodzie GMAW podstawowym wymaganym czynnikiem jest osłona gazowa, która zapobiega utlenieniu się stopów stali w łuku. Już niewielka domieszka tlenu może znacznie poprawić stabilność łuku jednak wtedy mogą wystąpić ubytki aluminium lub tytanu. Niedopuszczalne dla jakości samej spoiny są wszelkie rozpryski, które mogą występować w przytoczonej metodzie GMAW, nie mniej jednak ostatnie rozwiązania odwołujące się do spawów z łukiem krótkim znacznie zredukowały ten problem.

Spawanie łukowe elektrodą wolframową w osłonie gazu obojętnego (ang. Gas Tungsten Arc Welding – GTAW) pozwala uzyskać stosunkowo wysokiej jakości, czyste spoiny a przy tym nie wielką liczbę defektów. Ta metoda stosowana jest wszędzie tam gdzie niezbędne jest przestrzeganie wyśrubowanych norm i ostrych przepisów m.in. w przemyśle spożywczym czy nuklearnym jednak jest bardziej czasochłonna niż wspomniana wyżej metoda GMAW. Aby uzyskać czyste spoiny przy stalach nierdzewnych zawierających aluminium stosuje się prąd zmienny lub powszechniej elektrody elektroujemne prądu stałego zasilane prądem stałym.

Kolejna metodą jest Spawanie łukiem osłoniętym elektrodą metalową (ang. Shielded Metal Arc Welding – SMAW) wykorzystywane przy naprawach lub wszędzie tam gdzie po prostu spawanie nie jest często potrzebne. Metodę SMAW stosuje się przy produkcji stali nierdzewnych gdzie sprzęt potrzebny do wykonania spawu jest jednym z najtańszych. Generalnie tutaj do wykonania spawu stali nierdzewnej wykorzystuje się cztery podstawowe typy otulonych elektrod: zasadowe, rutylowe, rutylowo-krzemianowe i grubo-otulone do spawania podolnego i poziomego. Pozycja spawania wpływa zasadniczo na wybór elektrody.

Spawanie łukiem krytym (ang. Submerged Arc Welding – SAW)

Spawanie to charakteryzuje się intensywnym oddziaływaniem pomiędzy drutem a topnikiem z towarzyszącą wymianą chemiczną pierwiastków. Jest to najczęściej wykorzystywana metoda przy łączeniu grubszych elementów austenitycznych stali nierdzewnych, zwykle o grubości powyżej 12 mm. SAW sprawdza się wszędzie tam gdzie nie ma nacisku na prędkość zestalania się spoiny oraz tam gdzie są większe możliwości doprowadzenia ciepła.

Jak widać każda z powyższych metod znajduje swoje zastosowanie na poszczególnych szczeblach produkcji, obróbki oraz wykorzystania stali nierdzewnych w powszechnie rozumianej branży wyrobów hutniczych.